شعر مشهدی عماد خراسانی

يَرَه گَه كارِ مو و تو دِرَه بالا مي گيرِه

ِ ذره ذِره دِرَه عشقت تو دِلُم جا مي گيرِه

روز اول به خودُم گُفتُم ايَم مثل بَقيِ

حالا كم كم مي بينُم كار دِرَه بالا مي گيرِه

چَن شَبه واز مثِ چهل سال پيش ازاي مرغ دِلُم

تو زمستون بِهِنَه ي سِبزهُ و صِحرا مي گيرِه

چَن شَبه واز مي دوزُم چِشمامِه تا صُبحه به چُخت

یا بِيِك سَم بيخودي مات مِنَهُ، را مي گيرِه

تا سحر جُل مي زِنُم خواب به سُراغُم نمياد

هي دِلُم مثل بِچَه بِهَنِه بي جا مي گيرِه

 

موگومِش هرچي كه مَرگِت چيه كوفتي! نِمِگَه

عَوَضِش نِق مِزِنَه ذِكر خدايا مي گيرِه

پيري و معركه گيري كه مِگَن كار مويه

دِفتر عُمر داره صفحه پينجاه مي گيرِه

اون كه عاشق شده پِنهون مِكِنَه مثل اويَه

كه سِوار شُتُرَ و پوشتِشِه دولا مي گيرِه

كُتا كِردَن دامِنارِ تا بيخِ رون، مَشتي عماد!

ديگه مِجنون توي خواب دامنِ ليلا مي گيره

عماد خراسانی

يَرَه گَه: علامت اشاره به شخص مقابل است

ايَم : این هم – بَقيِ : بقیه – چَن : چند – واز : باز، باردیگر – مثِ : مثل - بِهِنَه ي : بهانه – چُخت : سقف اتاق - بِيِك : به یک – سَم : سمت - مات مِنَهُ : خیره شدن – جُل زدن : شانه به شانه شدن در خواب -

پينجاه : پنجاه - كُتا كِردَن : کوتاه کردند – دامِنارِ : دامن ها را - بيخِ رونِ : نزدیک ران